No balls no glory

In de zomer van 1990 was Willie Verhegghe in de Tour de France de gast van de Lotto-wielerploeg, het werd voor deze dichter tussen renners als Johan Museeuw en Johan Bruyneel een heel apart avontuur dat trouwens helemaal in de lijn lag van zijn drie jaar eerder verschenen en druk gerecenseerde bundel met wielergedichten ' Peyresourde', poëzie waarmee hij een stevige bijdrage leverde tot de ongewone popularisering van het lyrisch bedrijf, Verhegghe bereikte met deze wielergedichten immers een groep lezers die normaal gezien nooit een gedicht lezen. Eén jaar na zijn Tour-avontuur publiceerde hij er een lyrisch verslag over in de met eigen foto's geïllustreerde bundel 'Woud van wielen'.
In 'no balls no glory' worden deze Tour-gedichten opnieuw opgenomen maar er zijn minstens even veel nieuwe gedichten aan toegevoegd die rechtstreeks betrekking hebben op de Lotto-wielerploeg die in 2010 precies 25 jaar bestaat, een jubileum dat een artistiek tintje krijgt en verdient met deze nieuwe bundel van de wielerdichter bij uitstek van de Lage Landen. Het spreekt vanzelf dat het goudhaantje van de huidige Lotto-formatie en de klassiekerkoning van 2009, Philip Gilbert, niet op dit lyrisch appèl ontbreekt.
Willie Verhegghe is vast medewerker aan het door de Amsterdamse uitgeverij Veen gepubliceerde artistiek getinte wielertijdschrift 'De Muur', hij staat in onze hedendaagse literatuur ook bekend als een sterk sociaal geëngageerd auteur met poëzie over en ten bate van mentaal gehandicapten, de tragische mijnramp van Marcinelle en anti-oorlogsgedichten.
Verhegghe is stadsdichter van Ninove en stelde in 2005 samen met Pascal Delheye van de KUL een bloemlezing samen met sportgedichten uit der Nederlandse en Vlaamse poëzie,'Ook wij waren winnaars'. Op de legendarische Muur van Geraardsbergen werd in 2005 een permanente poëzieroute met wielergedichten van Willie Verhegghe geopend.