Mijn jaar in Koerdistan

Ze kwamen naar Irak om een vrije pers te helpen opbouwen. Een stel gewone vrouwen, journalistes uit verschillende democratische landen. In haar spannende reportage, vol afwisselend absurde, komische en ontroerende gebeurtenissen, vertelt Susanne Fischer hoe zij samen ver van huis ontdekten wat in het leven werkelijk belangrijk is.
Een gemeenschappelijke keuken, drie soorten shampoo in de badkamer, één televisie met zijn allen. Het lijkt zo gewoon, ware het niet dat er een zwaarbewapende bodyguard voor de deur staat en dat vijf keer per dag de roep van de muezzin te horen is.
Susanne Fischer en haar huisgenotes wonen tijdelijk in Noord-Irak, in de Koerdische stad Suleimania. Hun doel is om Iraakse .journalisten te leren met vrijheid van meningsuiting om te gaan en onafhankelijk te berichten. Hun geliefden, vrienden en familie hebben ze achter zich gelaten. Nu vormen deze vrouwen, die op een andere plek misschien nooit vriendinnen zouden zijn geweest, een hechte groep in een gevaarlijk en intrigerend land. Susanne Fischer beschrijft hoe zij en haar collega's zich staande houden in een vreemde omgeving en hoe zij evenveel leren van de Iraakse studenten als andersom.
Susanne Fischer (1968) werkte na haar studie politicologie en journalistiek tien jaar als journaliste voor onder andere Der Spiegel en de Süddeutsche Zeitung. Sinds 2003 bericht ze vanuit Irak, aanvankelijk vanuit Bagdad, voor Die Zeit en Brigitte. Sinds haar verhuizing in 2005 naar Suleimania leidt ze, in opdracht van het Britse Institute for War and Peace, Iraakse journalisten op.