Meren en rivieren - het blauwe bloed der aarde

De oorspronkelijke bewoners, of het nu gaat om de Indianen aan de Noord-Amerikaanse meren, de Indianen aan het Titicameer of de Zuid-Mongoolse steppevolkeren aan het Baikalmeer, zagen in 'hun' meren levende wezens, goden, weldoeners. Een dergelijke visie is tegenwoordig alleen nog interessant voor antropologen. Tenslotte kunnen meren vandaag de dag exact worden opgemeten, geografisch en geologisch in concrete begrippen worden gedwongen. Bovendien kan hun nut als drinkwaterreservoir, waterweg of visleverancier in cijfers worden uitgedrukt. We hebben ze in onze macht. Althans dat denken we. En op een dag, als de mens 'zijn' water lang genoeg heeft veronachtzaamd, of misschien zelfs heeft mishandeld, reageert het water. Het levert geen vis meer, heeft alleen nog ondrinkbaar water te bieden, toont een vertroebelde aanblik. Op dat moment maken beschermers van milieu van natuur een kans om te worden gehoord, want grote zieke watermassa's vormen een groot probleem.