Centraal in deze bundel persoonlijke gedichten staat de afstand tot de ander. Soms is die afstand letterlijk onoverbrugbaar, zoals bij overleden dierbaren: ‘waarom wil mijn moeder nog altijd iets van mij weten? / het is winter, ze staat voor het raam, tussen de vitrages, / ik kijk haar aan, glas tussen ons en schaamte’. Maar ook bij ontmoetingen lijken hij en de anderen van elkaar verwijderd, kan hij niet bij ze komen. Een afstand die hij, paradoxaal genoeg, ook tot zichzelf kan voelen.
